Czy ty też masz takie chwile, że nie widzisz w sobie nic pozytywnego? Siadasz wieczorem i myślisz jak bezużyteczną osobą jesteś. Dajesz z siebie co tylko możesz a mimo wszystko ludzie wbiją ci nóż w plecy wmawiając, że w ogóle się nie starasz.
To przykre. Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Nie potrafię się już szczerze uśmiechnąć bo brakuje mi do tego powodu. Kiedyś to ona nim była, teraz wiem, że jedynie ją ranie. Każdego wieczoru siedzę i myślę jak się zmienić. Jak zmienić to, co robię źle.. ale nie mogę, tak po prostu. Mam wrażenie, że wszystko to, co mogłam zostało przeze mnie zmienione.
Dostaje nożem w plecy od znajomych, przyjaciół czy nawet rodziny, która powinna być oparciem. Ciągle wyzwiska w moją stronę, ciągłe uwagi a tak rzadkie słowo 'dziękuję'.
Nie wymagam dużo, naprawdę. Jestem człowiekiem i potrzebuje wsparcia. Gdybym miała zliczyć noże w moich plecach to nie dałabym rady, tyle ich jest. Znalazła bym tam kolekcje dobrych i ostrych noży.
Wkładam w pomoc innym całe serce i siły. Jestem gdy tego potrzebują. Odbiorę telefon nawet w środku nocy, przyjdę o każdej porze, przytulę i wysłucham jednak ja w zamian nie otrzymuje nic.
Ludzie często słowo 'dziękuję' czy 'przepraszam' zamieniają w prezenty czy pieniądze, które nic nie dają. Jasne, fajnie jest dostać prezent ale bez przesady nie ciągle.
Chciałabym wrócić do czasów, gdy każdy każdemu pomagał. Pewnego dnia idąc ulicą zauważyłam straszą Panią, która niosła ciężkie torby, pomogłam jej. Okazało się, że szła na autobus bo jechała na pogrzeb. Widziałam niesamowity ból w jej oczach. Powiedziała, że przeszła już kawał drogi a nikt nie chciał jej pomóc. Strasznie mnie to zabolało. Powiedziała też coś jeszcze, że mam pamiętać o tym, że jeśli teraz ja pomagam to kiedyś to wróci do mnie i gdy będę potrzebowała pomocy to ją otrzymam, może nie prędko ale nadejdzie na to czas. Podziękowała mi szczerym uśmiechem. To cudowne uczucie i piękny widok, że tak drobnym gestem można kogoś uszczęśliwić. Wtedy stwierdziłam jedno. Będę pomagać ludziom bo jest to cudowne jak ludzie są szczęśliwi przez tak małą czynność. Nie ważne czy to do mnie wróci. Ważne jest tu i teraz.
To przykre. Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Nie potrafię się już szczerze uśmiechnąć bo brakuje mi do tego powodu. Kiedyś to ona nim była, teraz wiem, że jedynie ją ranie. Każdego wieczoru siedzę i myślę jak się zmienić. Jak zmienić to, co robię źle.. ale nie mogę, tak po prostu. Mam wrażenie, że wszystko to, co mogłam zostało przeze mnie zmienione.
Dostaje nożem w plecy od znajomych, przyjaciół czy nawet rodziny, która powinna być oparciem. Ciągle wyzwiska w moją stronę, ciągłe uwagi a tak rzadkie słowo 'dziękuję'.
Nie wymagam dużo, naprawdę. Jestem człowiekiem i potrzebuje wsparcia. Gdybym miała zliczyć noże w moich plecach to nie dałabym rady, tyle ich jest. Znalazła bym tam kolekcje dobrych i ostrych noży.
Wkładam w pomoc innym całe serce i siły. Jestem gdy tego potrzebują. Odbiorę telefon nawet w środku nocy, przyjdę o każdej porze, przytulę i wysłucham jednak ja w zamian nie otrzymuje nic.
Ludzie często słowo 'dziękuję' czy 'przepraszam' zamieniają w prezenty czy pieniądze, które nic nie dają. Jasne, fajnie jest dostać prezent ale bez przesady nie ciągle.
Chciałabym wrócić do czasów, gdy każdy każdemu pomagał. Pewnego dnia idąc ulicą zauważyłam straszą Panią, która niosła ciężkie torby, pomogłam jej. Okazało się, że szła na autobus bo jechała na pogrzeb. Widziałam niesamowity ból w jej oczach. Powiedziała, że przeszła już kawał drogi a nikt nie chciał jej pomóc. Strasznie mnie to zabolało. Powiedziała też coś jeszcze, że mam pamiętać o tym, że jeśli teraz ja pomagam to kiedyś to wróci do mnie i gdy będę potrzebowała pomocy to ją otrzymam, może nie prędko ale nadejdzie na to czas. Podziękowała mi szczerym uśmiechem. To cudowne uczucie i piękny widok, że tak drobnym gestem można kogoś uszczęśliwić. Wtedy stwierdziłam jedno. Będę pomagać ludziom bo jest to cudowne jak ludzie są szczęśliwi przez tak małą czynność. Nie ważne czy to do mnie wróci. Ważne jest tu i teraz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz